Proberen lukt altijd

We lopen samen in het bos.
Ik probeer mijn coachee tot rust te laten komen in de natuur.
“Voel hoe je loopt. Hoe je voeten de grond raken en hoe je armen bewegen.
Volg een tijdje je ademhaling. Voel de wind op je gezicht.
Probeer eens alles te horen om je heen. En kijk nu rond.
Wat zie je allemaal?”

Ze begint druk te praten en wil niet even stilstaan en praten over de oefening, want dan raakt ze uit de praatflow. Haar stem klinkt hoog: “Ja, hoor, het gaat best goed. Ik ben weer mezelf en heb mijn doelen gehaald.” Uhm … het langzaam tot rust komen in de natuur lijkt niet echt gelukt.

Dan ineens barst ze los. Oeioeioei!

“Je bent meer bezig met je briefje met die oefening dan met mij. Dit werkt niet voor mij, want mijn ingang is mijn hoofd. Ik ben niet van het voelen en dat heb ik al eerder tegen je gezegd. Ik heb het nu wel weer op een rijtje, dat gaat bij mij vrij snel. Ik zou het fijn vinden als je met me meeviert dat het goed gaat met me.”

En dan barst het los in mijn hoofd

“Lekkere coach ben je. Je kan niet eens aansluiten bij wat de ander nodig heeft. En dat wandelcoachen? Daar zou ik maar mee stoppen. Dat kun je niet!” Deze kritische gedachten die ineens losbarsten in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik me heel klein voel. Als ik thuis ben, realiseer ik me dat ik nu dus wel een casus heb om bij leertherapie van mijn coachopleiding in te brengen. Dat is in ieder geval gelukt. Pfff.

Stressgedachten ontwapenen

Eerst even over die kritische gedachten. Ze klinken dreigend en kleinerend. Van een ander zou je het niet pikken. Maar van onszelf zijn we geneigd dit harde commentaar volledig te accepteren. De leertherapiesessie heeft me inzicht gegeven wat me zo getriggerd heeft door haar woorden. En ook wat dan de functie is van die kritische gedachten.

Remko zegt het ook in zijn boek: Stressgedachten willen je behoeden voor afwijzing, kritiek en mogelijke mislukkingen, maar ze bereiken vaak een averechts effect. Nou, inderdaad! Ik kon geen een stap naar achteren zetten, even uitzoomen, mijn gedachten bedanken voor hun seintje en zeggen dat ik ze nu niet meer nodig heb. Helaas, ik werd er volledig in meegezogen.

Trial-and-error opzoeken

Volgens mij ben ik na dit gebeuren gestopt met wandelcoaching. Dat probeersel van mij werkte niet, want ik faalde jammerlijk met mijn briefje en voelde me [ … ]. Tijdens de leertherapie hebben we niet gekeken naar de vorm van coaching, bedenk ik me nu. Dus ik ben het niet opnieuw gaan proberen. Tot Corona komt. Ideale tijd om buiten in de natuur te coachen én heel veel andere ervaringen op te doen met wandelcoaching. Succeservaringen 😊.

Proberen lukt altijd

Remko heeft het in het boek dus over trial-and-error opzoeken. Dat is ontspannen mogen proberen in plaats van gestrest foutloos moeten presteren. Het is het uitzoeken van nieuwe ideeën, ze uitproberen, falen, evalueren en opnieuw proberen.

De stressgedachten zal je de rest van je leven met je meezeulen, zegt Remko. En dat klopt. Door te blijven proberen en met veel zelfcompassie en humor zal je ze eerder opmerken. Dat wel! En dan kun je ze op een afstand zetten en steeds meer ervaren hoe je er minder in meegezogen wordt. En dat is precies wat ik nu mijn coachees laat ervaren in het bos!

Ja, een coachee mag tegen me losbarsten. Ja, een coachee mag ademen zweverig vinden. Ja, een coachee hoeft niks te hebben met bomen knuffelen 😉. Ik sta mezelf toe fouten te maken, bij te stellen en aan te sluiten bij de ander en voel me er goed bij. Ik sta stevig als de gewortelde bomen in het bos die meebewegen met de wind.

En jij?

Ken jij dat ook? Dat je denkt dat je iets al moet kunnen voordat je het mag proberen? En zo ja, wanneer bijvoorbeeld? Deel het met me. Erover praten helpt. Echt!

Heeft dit blog je geraakt?
Maak dan gelijk gebruik van een gratis opzwiepergesprek.
Want erover praten helpt. Echt!